0
0
En kötüsü ne biliyor musunuz? Geçen gün ayakkabıyı diktirmek için bir köşkere gittim. Sabah 8.30’da küçücük bir dükkânda yaşlı bir amca işe koyulmuştu bile. İçerisi öylesine eskiydi ki içerde 15 dakika kalsanız birkaç yıl yaşlanabilirdiniz. Ayakkabıları verdim, usta ayakkabılara şöyle bir baktı ve yarın görüşelim dedi. İşinin erbabı birine ayakkabıları teslim etmenin huzuru içimi kapladı. Bu amca öldükten sonra belki de bu dükkân kapanacak ve civarda mesleği yapan kalmayacaktı. Böylesi düşüncelerle dükkândan çıktım. Ertesi gün geldiğimde ayakkabılar tamir edilmişti. Karşılığında istediği 50 lirayı verip hayırlı işler dileyerek dükkândan çıktım. Bugün ayağımda o ayakkabılar ve her giydiğimde ayaklarımı ağrıtıyor. Çünkü yamuk yumuk dikmiş. Normalde bu hikâyenin sonunda tam memnuniyet olması gerekiyordu. İşte en kötüsü her gün o rahatsız ayakkabıyı giyip memnun olmadığım halde amcaya kızamamak. Abi gözünüzü seveyim şu işleri düzgün yapın, mesleği kuruttunuz ?
Average Rating